Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy twój brat zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków opierała się cała prawda. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik.
Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
Dalej zaprawdę powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich». Mt 18, 15-20

Zwrócić komuś uwagę, to nie wydaje się aż tak trudne. Ale zrobić to w taki sposób jak uczy Chrystus to jest dopiero wyzwanie. Codziennie mamy wiele różnych sytuacji, w których należałoby kogoś upomnieć. I rzeczywiście w większości przypadków robimy to – wytykamy innym ich błędy. Ale po co? Po co ja mówię komuś, czy to w pracy, czy w domu, że zrobił coś złego? Co mi to daje?

Żeby pozyskać swego brata. Bo to właśnie o niego chodzi. Upominam kogoś, żeby go ratować, okazać mu w ten sposób miłosierdzie.

O co ja walczę? Żeby udowodnić swoją rację? Żeby mieć nad kimś przewagę, władzę, czerpać z tego korzyści? Żeby było po mojemu? Mogę kogoś upokorzyć, pokazać swoją wyższość, ale to nie jest ewangeliczne pouczenie.

Raczej potrzeba świadomości, że za chwilę to ja wejdę w jakiś grzech i Pan Bóg pośle do mnie człowieka, który podejmie ten trud i w cztery oczy powie mi prawdę. Ale czy ja to przyjmę? Wtedy pójdzie on donieść Kościołowi. Może to dla mnie będzie ratunek. Bo w Kościele pośród nas jest Chrystus.

Jezu naucz mnie upominać mojego brata, siostrę.

Jadwiga Wojtak